Otter
Geplaatst op 4 juli 2018 - Laatst gewijzigd: 5 augustus 2018Ottereen Otter (Lutra Canadensis) is een zoogdier die de meeste tijd in het water doorbrengt, dat wil zeggen, het is een waterdieren Het behoort tot de wezelfamilie (Mustelidae) en kenmerkt zich door zijn speelse gedrag.
Een otter die geniet van een middagje baden.
Inhoudsopgave
Kenmerken
De otter heeft een flexibel, slank lichaam met korte poten, een sterke nek en een lange, afgeplatte staart die het dier gracieus door het water voortstuwt. Bij de meeste soorten wordt het vermogen om te zwemmen verder verbeterd door vier zwemvliezen. De huidskleur is verschillende tinten bruin met lichtere buik.
De anatomie van een otter is zo ontworpen dat hij zowel op het land als in het water goed kan bewegen. Ze hebben erg lange lichamen en zijn ook slank. Ze hebben korte ledematen en spinnenwebben aan het uiteinde van de benen. De voeten hebben extreem scherpe klauwen. De lange staart is een krachtig wapen, omdat het eigenlijk een spier is. Bij sommige soorten kan hij wel 30 centimeter lang worden. Deze staart is ook de manier waarop ze hun lichaam door het water sturen.
Door de zwemvliezen kunnen ze heel gemakkelijk en snel door het water bewegen. Elk been heeft vijf tenen die ook helpen bij het evenwicht. Het maakt het ook gemakkelijk om uit het water en op het land te komen zonder uit te glijden en te glijden. Ze hebben kleine hoofden met kleine ogen ver in hen. Ze hebben ook zichtbare oren. Otters kunnen heel goed zien en horen.
De neus is zwart en vrij groot op het kleine gezicht. Ze hebben zeer goede zintuigen als het op ruiken aankomt. Er wordt aangenomen dat ze zowel hun prooi als gevaar kunnen ruiken. Sommige onderzoeken tonen ook aan dat ze een voorkeur hebben voor het voedsel dat ze jagen op basis van geur.
Ze hebben ook lange snorharen. Deze snorharen helpen hen de trillingen op te vangen die van hun prooi komen. Ze gebruiken ook hun zicht en tastzin om een prooi te vinden. Ze hebben de neiging om meer op hun snorharen te vertrouwen wanneer ze 's nachts jagen of wanneer het water troebel is.
Omdat ze vlees eten, is het normaal dat ze een mond vol zeer scherpe tanden hebben. Een volwassene heeft er 32. De meeste van hen zijn geclassificeerd als kiezen. Alle soorten behalve de otter hebben drie paar krachtige snijtanden. De zeeotter heeft er twee. Ze gebruiken hun tanden niet om voedsel te scheuren zoals veel andere dieren dat doen. In plaats daarvan gebruiken ze ze om voedsel te pletten en te malen.
Ze hebben haar dat erg lang is, maar dat is alleen de bovenste laag ervan. Ze hebben een kortere laag eronder die helpt de huid droog te houden. Dit is de reden waarom ze in water kunnen leven dat erg koud kan worden. Ze hebben ook een zeer snel metabolisme dat ook een rol speelt bij het warm houden van hen, wat een van de belangrijkste redenen is waarom er op wordt gejaagd. De huiden die eruit komen zijn veel langer dan de werkelijke lengte van het dier. Ze kunnen zelfs twee keer zo lang zijn als wat je ziet als je naar een otter kijkt.
Ze variëren in kleur van heel lichtbruin tot heel donkerbruin. Het is normaal dat ze licht zijn als ze worden geboren, maar dan donkerder worden naarmate ze ouder worden. Sommige soorten hebben een kleurstof die bijna zwart is. Naarmate ze ouder worden, kunnen ze wit of zilver van kleur zijn, net zoals haarkleur voor mensen kan veranderen in zilver of grijs naarmate ze ouder worden.
Ze zijn erg klein van formaat, niet meer dan 60 tot 180 centimeter lang en kunnen 1 kilo tot 45 kilo wegen. Dit alles afhankelijk van de soort.
leefgebied
De otter is te vinden op elk continent ter wereld behalve Australië en Antarctica. Ze genieten van zoet water, maar het is ook bekend dat ze in het zoute water van de oceanen leven. Andere plaatsen waar u ze hardnekkig zult vinden, zijn onder meer rond rivieren, beken en meren. Ze hebben de neiging om zich aan ondiep water te hechten, zodat ze gemakkelijk het land kunnen bereiken als ze er klaar voor zijn.
Ze kunnen ook worden gevonden in gebieden in de buurt van water, hoewel ze hun huis vestigen in het land dat een holte wordt genoemd. Ze leven in streken waar het water extreem koud is. Dankzij het ontwerp van de haarlagen op hun lichaam blijft de huid tijdens dit proces warm. Dit is een van de redenen waarom men denkt dat ze miljoenen jaren hebben kunnen overleven. Helaas is het ook hun huid die ertoe heeft geleid dat mensen hen hebben vernietigd.
Ze leven het liefst in watermassa's die dicht bij land liggen, zoals nabijgelegen wetlands of bossen. Ze houden er zelfs van om in moerassige en drassige gebieden te wonen. Ze kunnen goed verborgen blijven in dit soort omgevingen, waardoor ze minder snel het slachtoffer worden van verschillende roofdieren op het land. Ze blijven ook heel dicht bij de waterkant, zodat ze ook gewone waterroofdieren kunnen vermijden.
Ze zullen zich in het vuil rond het water nestelen. Ze worden ook aangetroffen in holen die bevers mogelijk hebben achtergelaten. Sommigen van hen maken graag een nest van takken en twijgen langs de rotsachtige randen. Anderen graven holen op de zandstranden. Ze zijn erg beschermend voor hun kleine leefgebied dat ze op het land hebben gecreëerd. Ze zijn meestal niet territoriaal als ze in het water zijn.
Om hun leefgebied op het land te helpen markeren, zullen ze met opzet hun uitwerpselen achterlaten en een geur achterlaten die lijkt op vers gemaaid hooi. Het is echter niet ongebruikelijk dat ze grote afstanden over land of door water afleggen.
Ze kunnen af en toe ver gaan, maar ze keren altijd terug naar wat hun geboortegebied wordt genoemd. Dit kan oplopen tot 15 vierkante kilometer, hoewel het afhangt van waar ze wonen en hoeveel er in hun habitat zijn. Het is ook belangrijk om zijn bereik niet te verwarren met zijn territorium. Het huidige territorium dat duidelijk van hem is en dat niet tot het hele peloton behoort, is erg klein.
Sommigen gaan ervan uit dat de otter door dit soort bewegingen migreert. Dit is echter niet waar vanwege de definitie van migratie die door experts wordt gehanteerd. Het is moeilijk om een exact aantal otters te krijgen omdat ze zich op de grond verstoppen en zo veel tijd in het water doorbrengen.
Een manier om te weten of er otters in de buurt zijn, is door de omgeving te onderzoeken. Naast holen die in de grond liggen, kunnen ze dingen opslaan. Ze kunnen bijvoorbeeld grote hopen vuil, grind, zand, gras en zelfs modder hebben verzameld.
Niet alle habitats waarin ze leven, zijn een goede omgeving voor hen. Dit is de reden waarom er zorg is voor hun overleving. Velen van hen sterven bijvoorbeeld als gevolg van parasieten die in het water worden aangetroffen. Aangenomen wordt dat ze afkomstig zijn van een verscheidenheid aan vissen die in dezelfde wateren leven.
voeden
De otter eet dagelijks 15% tot 25% van zijn lichaamsgewicht. Ze kunnen tot wel vijf uur per dag besteden aan het zoeken naar het voedsel dat ze nodig hebben om te overleven. Degenen die nakomelingen hebben, kunnen meer jagen omdat er veel melk nodig is om hun jongen te voeden. Een otter kan tot 8 uur per dag verplegen.
Ze jagen over het algemeen in de vroege ochtend en de late namiddag. Sommige soorten zijn echter nachtdieren, wat betekent dat ze 's nachts zullen jagen. Sommige soorten kunnen variëren in wat ze doen, afhankelijk van waar ze wonen. Ze zullen merken dat er overdag meer mogelijkheden zijn om voedsel te vinden dan 's nachts of omgekeerd.
De belangrijkste voedselbron voor de otter is vis. De soorten zijn afhankelijk van het seizoen van het jaar en van waar ze leven. Het zijn echter geen kieskeurige eters, die bijna alles consumeren wat ze kunnen vinden om te overleven. Enkele andere zijn ongewervelde dieren, vogels en kleine dieren. Dit omvat kikkers, rivierkreeften en zelfs krabben. Ze consumeren ook hagedissen en andere dieren die ze op het land kunnen vinden wanneer ze dat nodig hebben.
De snorharen op het gezicht van de otter zijn erg gevoelig en nemen trillingen op. Dit is een van de belangrijkste zintuigen waarop ze vertrouwen om hun prooi in water en op het land te vinden. Ze gebruiken ook hun visie en tastzin om voedselbronnen te vinden. Ze kunnen ook erg creatief zijn als het gaat om jagen, daarom zijn ze zo interessant om te observeren met deze oefening.
Een otter die zich voedt met een krab.
Kijken naar otters die hun prooi achtervolgen is leuk omdat ze zo actief zijn. Ze hebben de neiging om meer in het water dan op het land te jagen, omdat het voor hen gemakkelijker is om dat te doen. Ze jagen al drijvend in het water. Dit helpt hen ook om energie te besparen. Ze gebruiken hun intrekbare klauwen om snel hun prooi te grijpen en te doden. Ze hebben zeer snelle reflexen, dus ze hebben de neiging om precies te zijn bij het vangen van hun prooi.
Otters kunnen tot 90 meter onder water duiken om voedsel te vinden. Als ze de schelpen van hun prooi niet met hun klauwen kunnen openen, zullen ze stenen oprapen om ze te verpletteren. Dit is slechts een voorbeeld van hoe ongelooflijk slim ze zijn. Ze eten vaak vis. Als ze schelpen moeten openbreken of een grote prooi moeten hebben, slepen ze ze aan land om zich ervan te voeden.
De voedingsgewoonten van de otter zijn volgens de onderzoekers echter niet de beste voor dat dier. Veel van deze dieren sterven als gevolg van leverproblemen, nierfalen en spijsverteringsproblemen. Anderen sterven van de honger omdat hun tanden gebroken of versleten zijn. Dan kunnen ze niet meer genoeg eten om te overleven.
Dit is een van de redenen waarom in gevangenschap levende otters de neiging hebben om langer te leven. Hun dieet wordt nauwlettend gevolgd en ze kunnen medische hulp krijgen bij nier- en leverproblemen. Voedsel kan ook zachter voor ze zijn, zodat ze hun tanden niet slijten zoals in de natuur. Het feit dat otters elke dag zoveel voedsel moeten consumeren, is de belangrijkste reden waarom ze gezondheidsproblemen hebben met hun maag en vitale organen. Sommigen van hen zullen zelfs parasieten voortbrengen uit de prooi die ze consumeren. Dit kan leiden tot een zeer langzame en pijnlijke dood.
Roofdieren
Ze kunnen schattige wezens lijken, maar ze kunnen ook erg defensief zijn als ze het gevoel hebben dat hun jongen in gevaar zijn, het zijn natuurlijk niet de krachtigste dieren die er zijn, dus vinden ze vaak veiligheid in aantal. Mensen zijn het grootste roofdier van de otter. Op sommige soorten is gejaagd totdat hun aantal drastisch laag was.
Mensen hebben de manier waarop ze op otters jagen in de loop der jaren veranderd. Eerst waren het pijlen en zelfgemaakte wapens. Toen kwamen wapens en vallen tevoorschijn tijdens het hoogtepunt van het bloedbad. Tegenwoordig zijn vallen nog steeds de belangrijkste methode voor het jagen op otters.
Sommige jagen op otters voor de sensatie van het doden. Commerciële vissers houden er niet van dat hun dagelijkse vangsten worden verminderd door otters. Daarom zullen ze ze vangen en doden, zodat ze de vis niet kunnen verorberen. Soms komen ze per ongeluk in de netten terecht, ondanks dat de visser ze in het water legt.
Er zijn andere roofdieren waar de otter zich ook zorgen over moet maken. Sommigen van hen zijn op het land, terwijl anderen zullen proberen zich ermee te voeden in het water. Op het land moeten ze voorzichtig zijn met coyotes. Adelaars kunnen ook een probleem zijn voor kleinere otters en jongen. Zeeleeuwen zijn in sommige gebieden ook een probleem. In het water moeten ze uitkijken voor haaien en orka's.
De roofdieren die otters zullen tegenkomen, zijn afhankelijk van waar ze wonen. De Alaska-otter is bijvoorbeeld beschermd, dus mensen zijn er niet echt een genot voor. Het enige roofdier waar ze zich zorgen over hoeven te maken, is de orka. Deze walvissen vinden otters echter geweldig voedsel. Jaarlijks worden in dit gebied ongeveer 40.000 daarvan geconsumeerd.
In Californië worden jaarlijks duizenden van hen geconsumeerd door de grote witte haai. Het aantal van hen dat wordt gedood, is echter lang niet hetzelfde volume als wat er in Alaska gebeurt. Een van de problemen is echter dat, aangezien de andere voedselbronnen voor haaien en walvissen uitgeput blijven, ze eten wat er direct beschikbaar is. Op dezelfde manier kunnen otters verder het water in gaan om hun eigen voedsel te vinden. Dit maakt ze een belangrijk doelwit voor roofdieren tegen wie ze gewoon niet kunnen winnen.
Otters die in de buurt van moerassen leven, kunnen voedsel worden voor alligators en krokodillen. Wilde stakingen zijn ook een probleem geworden vanwege hun toenemende aantal in het wild. De toekomst van otters hangt echter echt af van de balans als het gaat om de roofdieren die ze hebben. Mensen kunnen hun verlangens beheersen om ze te elimineren voor hun eigen persoonlijke voldoening.
Omdat otters niet voor vlees worden gebruikt, is er voor mensen geen reden om ze te doden om te overleven. Het delicate evenwicht van de voedselketen is belangrijk, want wanneer een roofdier zijn normale voedselbronnen niet kan krijgen, zal hij zich tot anderen wenden. Dit rimpeleffect heeft een diepgaand effect op de toekomst van de otter en vele andere dieren.
Het is ook belangrijk om te begrijpen dat otters een gezonde rol spelen in ecosystemen in het algemeen. Zonder hen zou een soort roofdier uiteindelijk niet genoeg voedsel hebben. Andere soorten voedsel die otters eten, kunnen overvol raken. Dat zal waarschijnlijk leiden tot uithongering, zodat de cijfers weer in balans komen.
reproduktie
Deze zoogdieren zijn klaar om zich voort te planten als ze 2 tot 3 jaar oud zijn. Het paarseizoen is afhankelijk van de regio waar ze wonen. Als het leefgebied van de otter gedijt met voldoende ruimte voor ze en voldoende voedsel, dan kunnen ze in een bepaald seizoen meer dan eens paren. De mannetjes zijn degenen die de vrouwtjes zoeken als ze klaar zijn om te paren.
Anders blijven de twee geslachten over het algemeen gescheiden, met uitzondering van de jongeren, die een paar jaar bij hun moeder blijven. Hoewel mannetjes en vrouwtjes niet op dezelfde vlotten leven, lijken ze ook niet agressief tegen elkaar te zijn wanneer hun leefgebieden elkaar overlappen.
Onderzoek toont aan dat een otter weer klaar kan zijn om te paren zodra hij een nest heeft. Ze zullen het echter meestal niet doen om voor de nakomelingen te blijven zorgen die ze al hebben. Als een moeder echter haar welp verliest, zal ze het verlangen hebben om heel snel weer te paren, zolang ze niet in stressvolle omstandigheden leeft.
Mannetjes zullen verschijnen in gebieden waar vrouwtjes territorium hebben tijdens de paartijd. Goedkeuring voor het paren wordt echter gegeven door het vrouwtje. Als een man niet de warme ontvangst krijgt waarnaar hij op zoek was van een vrouw, zal hij op zoek gaan naar een andere.
Een manier waarop vrouwtjes hun interesse tonen, is door met het mannetje te wandelen. Dit soort speelse activiteit is er een die ook je hormoonspiegel verhoogt. Je kunt ook in de neus van het vrouwtje bijten om te zeggen dat je geïnteresseerd bent. Dit soort verkering vindt plaats op het land. Voor het paarproces bewegen de otters zich echter naar het water.
Een babyotter een paar maanden na de geboorte.
Afhankelijk van de soort duurt het 60 dagen tot negen maanden vanaf de conceptie tot het moment dat de welpen worden geboren. Er zullen tegelijkertijd van één tot zes welp geboren worden. Ze worden het hele jaar door geboren. De jongen voeden zich de eerste 12 maanden van hun leven met hun moeder. Sommige soorten worden eerder gespeend, zij het op de leeftijd van 8 maanden.
De welpen worden geboren in het water op een bed van algen of in het hol. Als ze op het land zijn geboren, verplaatst de moeder ze naar het hol. De welpen zijn erg hulpeloos bij de geboorte omdat ze blind zijn tot ze ongeveer een maand oud zijn. Ze blijven in het hol totdat ze kunnen zien. Ze worden dan door de moeder het water in geleid om te leren zwemmen.
Vrouwtjes zijn zeer goede verzorgers van hun jongen. Ze kunnen tot 8 uur per dag besteden aan het geven van borstvoeding. Deze jonge otters consumeren elke dag een grote hoeveelheid melk om snel te groeien. Ze spelen ook met hun kinderen, leren hen waardevolle vaardigheden en beschermen hen met hun eigen leven.
Als de pups ongeveer vier maanden oud zijn, maken ze kennis met vast voedsel. Ze leren de basisprincipes van het jagen op voedsel op het land en in het water van hun moeder. Zelfs met de uitstekende zorg die ze krijgen, zijn puppy's erg kwetsbaar tijdens het eerste levensjaar. Ongeveer 32% van hen zal geen jaar oud worden. Statistieken tonen ook aan dat minder dan 25% van de vrouwtjes volwassen wordt om te paren.
Staat van instandhouding
Bijna alle soorten van de otter worden steeds meer bedreigd naarmate de verstedelijking en houtkap (ontbossing) voortduren. Noord-Amerikaanse rivierotters (L. canadensis) worden nog steeds gevangen als onderdeel van de pelshandel, maar de belangrijkste bedreigingen zijn de vernietiging van waterrijke habitats en vervuiling.
Zware metalen en verontreinigende stoffen zoals kwik en PCB's hopen zich op in uw huidweefsels, waardoor zowel de voortplanting als de overleving na verloop van tijd nadelig wordt beïnvloed.
Vervuiling heeft ook gevolgen voor de vispopulaties waarvan otters vaak afhankelijk zijn. Het behoud van de resterende wetlands en het herstel van de waterkwaliteit zijn momenteel de belangrijkste stappen om de toekomst van otters veilig te stellen.
Relatie met mensen
Er is nog steeds hoop dat mensen en otters ooit in harmonie kunnen leven. Om dat te laten gebeuren, moeten mensen de verantwoordelijkheid nemen voor wat ze in de loop van de tijd hebben gedaan. De toekomst van veel soorten is bijna vernietigd als gevolg van het egoïsme van mensen. Aangezien de otter geen bedreiging vormt voor de mens, is er geen reden om deze vernietiging voort te zetten.
Het grootste probleem met mensen en otters is dat het ooit big business was om de huiden van deze dieren te verkopen. Het was snel en gemakkelijk om ze te doden, te villen en veel geld te verdienen. Omdat otters op zoveel plaatsen voorkomen, zijn veel mensen over de hele wereld bij het proces betrokken. Toen de grote bloei van de otterbontindustrie kwam, droegen mensen van over de hele wereld gewaden, jassen en hoeden die van deze materialen waren gemaakt.
Toen het verlangen naar die modetrend vervaagde, stopten mensen met het vermoorden van zoveel van hen. Ze deden het tenslotte alleen voor het geld en nu verdienden ze heel weinig voor elke huid die ze gaven. Velen dachten dat de toekomst van de otter op dat moment veilig zou zijn. Ze wisten echter niet hoeveel van hen werden vernietigd als gevolg van commerciële vissers.
Soms was het per ongeluk te wijten aan de soorten netten die ze gebruikten voor hun vangsten. Otters zouden daarbij gewond raken of gedood worden. Andere keren vingen en doodden deze vissers hen opzettelijk. Hun redenering was dat dit ertoe zou leiden dat er meer vis in het water zou blijven om in hun netten te worden gevangen. Hun doel is om geld te verdienen en ze zullen het koste wat het kost doen.
Mensen hebben de neiging om binnen te komen en het land te ontruimen om het te maken wat ze willen, ongeacht of het de thuisbasis is van andere wezens, inclusief otters. Hoewel het goed is om nieuwe dingen voor mensen te ontwikkelen, wordt de schade die aan deze dieren wordt toegebracht niet ongedaan gemaakt.
Zelfs die personen die geen verlangen hebben om te doden, hebben er op verschillende manieren aan bijgedragen. Ze omvatten opwarming van de aarde en vervuiling. Als we ons niet bewust zijn van onze acties, kunnen ze bijdragen aan het verergeren van de problemen die deze twee elementen in onze samenleving hebben veroorzaakt.
Niet alle mensen veroorzaken echter schade. Er zijn veel onderzoekers en wetenschappers die ze observeren zonder ze te schaden. Er zijn ook natuurbeschermingsgroepen en dierenrechtengroepen die ernaar streven hen te beschermen en hen te helpen hun aantal te vergroten. Ze doen ook hun best om mensen voor te lichten over de problemen die we veroorzaken. Het resultaat is dat steeds meer mensen zich inzetten voor de bescherming van deze dieren.
Er zijn opvangcentra waar gewonde otters kunnen worden binnengebracht voor medische zorg. De meeste kunnen worden teruggegeven aan de natuur. Anderen blijven in gevangenschap in goed beheerde habitats. Vrijwilligers werken om het water op te ruimen en noodhulpacties te starten wanneer otters in nood verkeren door olielozingen of andere problemen.
Dankzij de gezamenlijke inspanningen van individuen hebben overheidsinstanties over de hele wereld meer gedaan voor otters. We hopen dat dit alles genoeg is om de vroege vernietiging van otters door mensen in het verleden goed te maken.
